Atrofia moczowo-płciowa, znana również jako zespół cienkiej błony śluzowej dolnego odcinka dróg moczowych i narządów płciowych (GSM), to stan charakteryzujący się zmianami w narządach moczowo-płciowych u kobiet po menopauzie, z powodu obniżonego poziomu estrogenu.
Niski poziom estrogenu, który jest typowy dla okresu pomenopauzalnego, prowadzi do zmian w błonie śluzowej pochwy, sromu, dolnej części cewki moczowej i pęcherza moczowego. Te tkanki mogą stawać się cieńsze, mniej elastyczne, bardziej suche i delikatne.
Objawy atrofii moczowo-płciowej mogą obejmować suchość pochwy, dyspareunię (ból podczas stosunku), ból lub dyskomfort w okolicy sromu, dysurię (ból podczas oddawania moczu), częstomocz, nietrzymanie moczu oraz nawracające infekcje dróg moczowych lub pochwy.
Diagnoza atrofii moczowo-płciowej opiera się na objawach oraz badaniu ginekologicznym.
Leczenie atrofii moczowo-płciowej ma na celu złagodzenie objawów i poprawę jakości życia. Obejmuje ono lokalną terapię hormonalną z użyciem estrogenów w postaci kremów, czopków lub pierścieni dopochwowych. W niektórych przypadkach, może być zalecane ogólnoustrojowe leczenie hormonalne, chociaż jest to rzadko stosowane tylko dla objawów atrofii moczowo-płciowej.
Niehormonalne metody leczenia mogą obejmować nawilżacze i lubrykanty, które mogą pomóc zmniejszyć suchość pochwy i ból podczas stosunku. Możliwe są również leki, które działają na poziom estrogenu, ale nie są hormonami, takie jak ospemifene.
Dodatkowo, regularna aktywność seksualna, z samą sobą lub z partnerem, może pomóc utrzymać zdrowie tkanki pochwy poprzez zwiększanie przepływu krwi do tej okolicy.
Zawsze warto skonsultować się ze specjalistą ginekologiem w celu omówienia objawów i dostępnych opcji leczenia. Każda kobieta ma unikalne potrzeby i preferencje, które powinny być brane pod uwagę przy wyborze leczenia.
